۹ سرمربی خارجی در لیگ ۱۶ تیمی

بیست و چهارمین دوره لیگ برتر فوتبال کشورمان به اواسط مسابقات رسیده و در حال حاضر بازی‌های هفته هجدهم در حال برگزاری است. تا اینجای لیگ، تیم‌های سپاهان، تراکتور، پرسپولیس و فولاد در صدر جدول جدا شده‌اند و در انتهای جدول، تیم هوادار وضعیت بحرانی دارد. تیم‌های شمس‌آذر قزوین، خیبر خرم‌آباد، مس رفسنجان و نساجی مازندران نیز در میانه‌های جدول قرار دارند و در صورت لغزش، ممکن است در کنار هوادار به سقوط نزدیک شوند.

این شرایط کلی لیگ برتر بر اساس جدول رده‌بندی تا قبل از بازی‌های هفته هجدهم است، اما نکات دیگری نیز وجود دارد که شاید کمتر به آن پرداخته شده باشد. امسال به نظر می‌رسد رکورد جدیدی در لیگ برتر ثبت شده است.

تا به حال در هجده بازی گذشته، ۸ سرمربی خارجی روی نیمکت تیم‌های لیگ برتری نشسته‌اند و احتمال دارد یک مربی خارجی دیگر نیز به زودی به این جمع بپیوندد. تیم سپاهان که فعلاً در صدر جدول قرار دارد، از دو سرمربی خارجی یعنی ژوزه مورایس و کارترون استفاده کرده است. تراکتور از ابتدای فصل درگان اسکوچیچ را به خدمت گرفته و پرسپولیس نیز با دو مربی خارجی یعنی گاریدو و کارتال همکاری کرده است.

استقلال که وضعیت خوبی ندارد، بعد از جواد نکونام و سهراب بختیاری‌زاده، به موسیمانه روی آورد که نتایج مورد انتظار را نداشت و حالا به دنبال مربی خارجی دیگری هستند. استقلال خوزستان با بوژوویچ نسبت به فصل گذشته وضعیت بهتری دارد و احتمالاً تا پایان فصل با این سرمربی ادامه خواهد داد. نساجی مازندران که با ساکت الهامی آغاز کرده بود، اکنون میلوشویچ را روی نیمکت خود دارد. به این ترتیب، تا اینجای لیگ ۹ سرمربی خارجی در لیگ ۱۶ تیمی حضور داشته‌اند که در عین حال که رکورد جدیدی به حساب می‌آید، اما قابل هضم است.

جالب اینجاست که مدیران سایر باشگاه‌ها هم به سرمربی خارجی تمایل نشان می‌دهند و منتظر ناکامی احتمالی هستند تا نیمکت تیمشان را با سرمربی خارجی مزین کنند. در میان تیم‌ها، نساجی پیشقدم شد و به جای استفاده از مربیان داخلی، به مربی خارجی روی آورد و شاید بتوان پیش‌بینی کرد که در هفته‌های باقی‌مانده، باز هم شاهد حضور سرمربیان خارجی باشیم. با این حال، برخی تیم‌ها و افراد از آوردن مربیان خارجی به سود و منفعت شخصی می‌رسند و این علاقه‌مندی به جذب مربیان خارجی همیشه بر اساس نیازهای واقعی تیم‌ها نبوده و گاهی حضور مربیان خارجی فضای مناسبی را برای سوء‌استفاده برخی افراد ایجاد می‌کند که نیازمند نظارت بیشتر سازمان‌های نظارتی است. این موضوع به ویژه در تیم‌هایی که معمولاً از منابع دولتی و نیمه‌دولتی و در واقع از جیب مردم استفاده می‌کنند، اهمیت بیشتری دارد و باید مورد توجه قرار گیرد.